Sjoerd Meuleman

Het dorp waar ik woon, hangt van inhalige sjacheraars aan mekaar, denk ik weleens. Nee, hoor ik dan om me heen. Dat zijn mensen die gewend zijn voor zichzelf op te moeten komen. Met een eigenwijze volksaard, wars van regels en instituten. Dat hoort bij oude dorpskernen. Me zolen, denk ik dan weer. Misschien wil ik hier wel weg.

Landjepik hier vormt bijna een lokale sport. Vaak gaat het om vierkante centimeters maar elke is er één, zullen ze denken. Bij voorkeur slaan ze hun slag tijdens vakanties, zoals ik afgelopen zomer zelf ondervond. Wij hadden voor een welverdiende kampeervakantie onze hielen amper gelicht of de linkerbuurman (altijd in opdracht van zijn vrouw, die is echt eng) was er als de kippen bij om zijn prefab betonnen afscheidingselementjes een stukje op te schuiven. Ik zag het aan het grind toen we weer terug waren. Dat lag minder rommelig. Alsof om sporen uit te wissen, er  snel nog even een hark was overheen getrokken. De stiekemerd. Die elementjes gingen natuurlijk van hem af. Mijn kant op. Ik liet het er maar bij. 

Stoepen hier zijn vaak niet voor voetgangers maar voor uitgeweken autootjes. Geen plek voor de deur? Dan maken we toch plek, zullen ze denken. Hoe vaak moet ik niet zigzaggend naar de brievenbus omdat eigengereide dorpsgenoten het trottoir zichzelf hebben toegeëigend. Dat plekjes voor de deur nauwlettend in de gaten worden gehouden, vind ik deerniswekkend, maar is legaal. Lukraak op de stoep kwakken omdat er anders moet worden gelopen, is dat niet. Uitschrijven die bonnen! Soms zou de politie mijn beste vriend kunnen zijn.   

Maar het kan nog allemaal erger. Zoals het afgelopen weekend.  Turend door de nauwe speetjes van mijn houten jaloezien zag ik dat de overbuurman met iets snoods aan de gang was. Meestal is hij zijn autootje aan het poetsen en hoewel dat er zielig uitziet, doet hij daarmee niemand kwaad.  Ieder zijn hobby. Nu echter liep hij druk te pielen met iets dat ik niet meteen kon plaatsen.  Het beloofde weinig goeds. Stiekem deed ik de jaloezien nog een ietsje verder open. Mijn adem stokte toen ik zag wat de bedoeling was. 
De overbuurman durfde het aan om een aftands fietsenrek, zo’n ding met kenteken voor op de trekhaak van een Opel, op straat te zetten en er een bord aan te hangen. Vijftig euro moest dat ding kosten, kon ik nog net lezen. 

Even verderop bevindt zich een wijk waar mevrouw Vogelaar een prachtwijk van wil maken. Het zou me niet verbazen als deze bovenaan haar lijstje staat. Zo erg ziet het er daar uit. Breng dat apparaat daar naartoe, denk ik dan. Geef het aan een noodlijdende allochtoon of zo! Laat je hart eens spreken!
Maar nee. Elke euro is er één, zullen ze denken.
Eigenlijk wil ik hier wel weg.