Sjoerd Meuleman

Popcorn. Dat zachte maar taaie goedje met af en toe een hard stukje. Droog, schoon maar wel plakhanden. Ik kwam dat spul weer eens tegen in bioscoop Het Saentje, toen ik daar met mijn dochter was voor de kinderfilm Ratatouille.

Dat uitje die woensdagmiddag begint goed. Bij het loket is het aangenaam rustig en we zijn meteen aan de beurt.
,,Wilt u uw kinderkaartje met verrassing?”, vraagt de mevrouw achter haar glazen ruitje. ,,Dan krijgt u er in de pauze een bakje popcorn bij.” Ze kijkt erbij alsof ik het aanbod niet kan weigeren.
,,Scheelt dat veel dan?” Ik ben best te porren voor een verrassing maar dan moet het wel wat opleveren. Anders is het ook geen verrassing.
,,Een kaartje met verrassing kost u één euro vijftig méér meneer. Dan krijgt u er ook nog een pakje drinken bij met een lolly. Doet u dat niet dan betaalt u voor de popcorn alléén twee euro tachtig”, legt ze uit. Het is een mooi aanbod.
,,Doet u maar twee kaartjes waarvan één met verrassing.” Een bakje popcorn lijkt me wel voldoende. Zo’n waanzinnige trek in popcorn heb ik nou ook weer niet.

Eenmaal binnen blijkt het andere grut al voorzien. Overal om me heen zie ik popcorn. En zie ik het niet dan hoor ik het wel. Ik schrik van het formaat. Dit zijn geen bakjes meer, dit zijn bakken.
,,Kijk pap, alle kindjes hebben popcorn”, merkt mijn dochter op. Ze heeft haar ogen niet in haar zak zitten. ,,Stil maar schat, in de pauze krijg jij ook. Eerst gaan we film kijken.”  Ik geef haar een meegebracht fruitellaatje. Ze wordt stil.
Wanneer de film een tijdje loopt, wordt ze onrustig. Ze zit te schuifelen op haar plastic verhoginkje. ,,Wat is er mop? Zit je niet goed?”, vraag ik fluisterend. ,,Is het al bijna pauze?”, klinkt ze zeurend. Ze heeft trek in popcorn. ,,Nog even wachten kind. Je bent zo aan de beurt.” Hoewel het een leuke film is, begin ik zelf nu ook naar de pauze te verlangen. Haar gezeur begint me wat te irriteren.
Gelukkig gaan na een kwartiertje de lichten aan. Het had ook niet veel langer moeten duren want ze rolt om van de trek. Ze smacht werkelijk naar popcorn. Zelf heb ik ook trek maar meer in bier. Wat te roken erbij zou ook niet gek zijn maar dan moet ik naar buiten. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het half vier is. Eerst vind ik dat te vroeg voor halve liter bier. Meteen daarna besluit ik het toch te doen. We lopen het zaaltje uit naar het barretje. Het is lekker rustig.

,,Kan ik u helpen?”, vraagt de vriendelijke bardame wanneer we aan de beurt zijn. Een frisse verschijning kijkt me aan. Echt zo’n typ voor achter de bar van een bioscoop. ,,Ja”, begin ik. ,,Dat wil zeggen, ik heb zo’n kaartje met verrassing. Daar hoort, geloof ik, een bakje popcorn bij.” Vlotter weet ik het niet te brengen.
,,Zoet of zout”, vraagt ze meteen. Ik kijk haar onnozel aan. ,,Wilt u zoete- of zoute popcorn?”, verduidelijkt ze. Ze blijft vriendelijk kijken. ,,Eh… doet u maar zoet”, hakkel ik. ,,En ook graag een flesje bier.”
Ze zet de bestelling op de bar. Een beugel Grolsch met daarnaast een gekleurde kartonnen bak tot de nok gevuld met zoete popcorn. Schuin ingestoken zit de lolly. Een pakje yoghurtdrink maakt de verrassing compleet. Het geheel doet denken aan een happy meal bij de McDonalds.
Mijn dochter heeft haast want haar grijpgrage handjes grabbelen meteen naar de volle doos. Het scheelt een haar of alles lazert op de grond. Net op tijd grijp ik in.
De tien minuten die de pauze duurt, blijken net voldoende om de kop van de berg popcorn af te toppen. Mijn bier gaat sneller.

Terug in het zaaltje voorzie ik een probleem. Het was al een karwei om die volle bak zonder morsen mee te nemen want die wilde ze natuurlijk niet afstaan. Maar hoe moet dat nou wanneer het zo meteen weer aardedonker is en ze zit te wiebelen op haar plastic verhoginkje? Met die volle bak op schoot? Dat wordt vast om de haverklap oprapen.
Wonderwel gaat het goed. De kartonnen doos staat redelijk stabiel op haar knietjes en nu ze wat te kanen heeft, wiebelt ze ook niet meer. Slechts af en toe laat ze er ééntje vallen. Ze laat ze gewoon liggen. Gelukkig maar want er is genoeg.
,,Hier pap, wil jij er ook ééntje?”, vraagt ze fluisterend wanneer de film alweer een tijdje aan de gang is. Ik wil haar niet teleurstellen. ,,Nou vooruit schat, ééntje dan.” Hoewel het stukje kleverige zoetigheid afschuwelijk vloekt met mijn bier, laat ik dat niet merken. Ik doe net alsof het smaakt. ,,Lekker hè”, fluistert ze weer. ,,Heerlijk meid”, lieg ik terug.

Ik besluit haar te gaan meehelpen. Anders komt die doos nooit leeg. Ze heeft er geen problemen mee dat ik zo nu en dan een flinke hand uit haar bak graai. Eigenlijk vindt ze het wel best. Mijn kind kent haar grenzen.
,,Au!”, roept ze plotseling. De film loopt dan al op zijn einde. ,,Wat is er mop?”, vraag ik geschrokken. ,,Heb je je pijn gedaan?” ,,Ik beet op een hard stukje. D’r zitten soms harde stukjes in mijn popcorn.” Ze draait haar gezichtje naar me toe en trekt een brede grijns. Het gebitje dat mij aanstaart heeft nog het meeste weg van een extra verbrede Coentunnel met één afgescheiden fietsstrook. Ze wijst op het enige melktandje dat nog staat. ,,Ik beet op deze tand. Hij doet pijn. Stomme popcorn”, pruilt ze.
,,Ja schat, er zitten soms harde stukjes in.” Ik kijk in de doos. Tevreden zie ik dat de bodem bijna in zicht is.

Na afloop van de film valt het slagveld bijna niet te overzien. Behalve lollypapiertjes, lege flesjes en minpakjes yoghurtdrink, ligt de vloer bezaaid met popcorn. Onder onze stoelen valt het nog mee. Bij de andere kindjes is het veel erger.
Ook mijn dochter vindt het een enorme troep. ,,Wie moet dat nou allemaal opruimen?” vraagt ze met verbazing in haar stem. Ik hoor ook een fleem van medelijden.
,,Ja meid, daar hebben ze speciale mensen voor. Die gaan straks met stofzuigers alles opzuigen.” Ik zie gewurm met stoere Nilfisks tussen de rijen stoelen door al voor me. En telkens die zittingen moeten terugklappen, met één hand vasthouden en dan snel met de andere afzuigen. En dat een rijtje of veertig lang. Een heidens karwei.
,,Maar niet al die flesjes hè? Want dat kan toch helemaal niet?” Ze lacht me toe. Een grapje van mijn dochter.

De volgende ochtend gaat anders dan anders. Want voordat de wekker zijn verwoestende klanken laat horen, wordt ik wild gewekt door geschud aan mijn arm. Mijn dochter staat naast me. Poedelnaakt. Tussen twee vingertjes houdt ze iets omhoog.
,,Kijk pap.” Ze grijnst me toe. De fietsstrook bestaat niet meer.

(Ingekorte versie gepubliceerd in Noordhollands Dagblad op 12 november 2007)