Sjoerd Meuleman

Sjoerd Meuleman >> Weblog >> artikel: 'Provinciaal'

Provinciaal

Amsterdammers die kampen met een gezonde weerzin tegen PSV, kunnen weer opgelucht ademhalen. Want in nauwelijks twee weken tijd hebben de Eindhovenaren zichzelf genadeloos laten ontmaskeren. Als een bescheiden provinciale voetbalclub die dat stigma waarschijnlijk nooit helemaal zal kwijtraken.
Wat was er in Istanbul nou helemaal aan de hand? PSV moest van Fenerbahçe winnen, ja. Er speelde een handjevol pingelende Brazilianen bij de tegenstander, ook dat is waar. Maar PSV leek geen moment te geloven in een goede afloop. Het kon dan ook niet goed komen gisteravond.
De kiem voor het naderende onheil legde de club zelf. Na het tegenvallende gelijkspel tegen diezelfde Turken twee weken geleden, klonken gelijk angstige geluiden. Het zou in de hel van Istanbul zeer moeilijk gaan worden, zei Ronald Koeman meteen. ‘Zeer moeilijk’ werd na een paar dagen ’bijna onmogelijk’. Dat maakte de Eindhovenaren eigenlijk vooraf al kansloos voor de overwinning.
Niet toevallig ging er ondertussen van alles mis. Prestatietrainer Koeman liet zich gelden als de superego aller voetbaltrainers toen hij zijn club opeens liet vallen als een baksteen. Meteen erop debuteerde tussenoplossing Jan Wouters met verlies. En gelijk daarna gaven de voormalige oogappels Ibrahim Affelay en Ismail Aissati publiekelijk te kennen het niet meer zo naar hun zin te hebben in Eindhoven. Nog een reden voor een glimlach in Amsterdam.
PSV is weer terug waar het hoort. In de provincie.

7 reacties tot nu

  1. Heinze Bakker
    9 november, 2007

    | 1:46 pm

    Als Amsterdammer heb ik de laatste tijd bijna meer weerzin gehad tegen Ajax dan tegen PSV. De bestuurlijke onkunde en het geschreeuw van de trainer hebben het imago van de eens zo trotse club diep laten zinken.

    Ten Cate bleek niet in staat het team met vertrouwen beslissende wedstrijden te laten spelen. De stoere praatjes van de Amsterdammer Henk brachten in plaats van vertrouwen slechts angst. Zelfvertrouwen en stoere praatjes horen bij Amsterdam maar moeten wel grond vinden in kunde en grip op de materie. Alleen schreeuwen leidt tot niets en roept enkel weerzin op.

    Het is opvallend nu Ajax wordt geleid door een bescheiden maar kundige Zeeuw het Amsterdamse lef weer lijkt terug te keren, en zo hoort het ook. Want laten we eerlijk zijn natuurlijk kunnen we in Amsterdam beter voetballen dan in Eindhoven.

  2. 9 november, 2007

    | 3:01 pm

    Geachte heer Bakker,

    Ik kan wel merken dat uw wieg moet hebben gestaan in Tietsterkadeel of anders Suurhuusterveen. Want uw diepgelaagde tegen-analyse ademt een forse portie proviciale genegenheid. Met schreeuwende Amsterdammers hebt u duidelijk niets.
    Graag zou ik eens met u van gedachten willen wisselen over het fenomeen sexy football. Want dat is iets waarvan PSV vooralsnog slechts van kan dromen. Ruud Gullit ben ik trouwens nog niet tegengekomen op het lijstje van T.D. Jan Reker. Dat tekent de Eindhovense mentaliteit.
    Jammer dat u alweer enige tijd bent gestopt met uw door mij altijd zeer gewaardeerde verslaggeverswerkzaamheden. Met name uw historische lulkoek tijdens Wimbledon aan de zijde van het Gooise trutje Marcella Mesker staat mij nog helder voor de geest. Alleen de heer Ten Napel vond ik nog beter.
    Hoe zou het eigenlijk met Betty Stove zijn?

  3. Heinze Bakker
    12 november, 2007

    | 1:50 pm

    (Beste)Heer Meuleman,

    Dat bedoel ik nu precies met schreeuwerige Amsterdammers. Hoe meer kabaal des te minder men de inhoud hoeft te staven. Mij zou het een weinig verbazen als uw wieg in de Albert Cuypstaat heeft gestaan en u het leeuwendeel van uw vocabulaire en taaltoon heeft opgepikt van gillende viswijven en brullende marktkooplui die de waardeloosheid van hun producten overschreeuwden.

    Waar ik niet mee wil zeggen dat alle Amsterdammers schreeuwlelijken zijn en er elders in het land niet wordt gekrijst. In tegendeel, overal in het land vindt men schreeuwlelijken die denken met het opvoeren van het aantal decibels het gelijk- hebgehalte toeneemt. BAH!!

    Overigens was Betty Stove een fantastische sportvrouw die de ECHTE sportliefhebber menig kippenvelmoment heeft bezorgd, en als u doorgaat met het schofferen van mijn gewaardeerde collega’s dan zal ik u eens kennis laten maken met mijn schreeuwerige kant!!

    Wees gewaarschuwd,

    Heinze Bakker

  4. 13 november, 2007

    | 11:01 pm

    Heer Bakker,

    Zou u mij duidelijk kunnen maken wat er mis is met gillende viswijven en brullende marktkooplui die, in deze kille tijden van mega-aldi’s en super-lidls, op authentieke wijze de eindjes aan mekaar proberen te knopen? Ik vind dat uw woorden maar weinig heel laten van de doorgaans eerlijke handel die op de meeste markten wordt bedreven.
    Wel ben ik het eens met uw lofuitingen gericht aan het adres van Betty Stove. Deze frele en goeduitziende sportmuts hield mij ooit en volkomen terecht, met haar oogstrelende serve en volleyspel, aan de buis gekluisterd. Wat een geweldige kanjer was dat.
    Waar zou ze toch zijn gebleven?

  5. Heinze Bakker
    14 november, 2007

    | 2:07 pm

    Geachte Heer Meuleman,

    Nu u eindelijk iets zinnigs zegt wordt mij duidelijk dat ik wellicht mijn betoog beter had kunnen staven met het noemen van de naam Wilders in plaats van een hele beroepsgroep te stigmatiseren. Hiervoor mijn welgemeende excuses.

    Verder merk ik dat u toon milder is geworden en u openingen zoekt voor een goed gesprek in plaats van wat heen en weer geschreeuw. Wat te prijzen valt en waar ik graag op inga.

    Wat er met het wonderschone natuurtalent na het baanbrekende televisie programma “Betty serveert” is gebeurd weet haast niemand. Alleen de allergrootste kunnen op het hoogtepunt afscheid nemen en vervolgens in de luwte verdwijnen. De massa achterlatend met schitterende herinneringen en een diep verlangen naar vervlogen tijden.

    Uw Heinze Bakker

  6. 16 november, 2007

    | 1:02 am

    Heer Bakker

    In deze naargeestige tijden van opgepompte Nadals en robotachtige Federers doet het gemis van dit heerlijke tenniswijf extra veel pijn. Want weest u eens eerlijk. U had toch veel liever met Betty dan met Marcella in dat te nauwe commentaarhokkie gezeten? Lekker met uw vingers door haar krulletjes rommelen. Of wie weet nog wel meer.
    Misschien is het een idee om onze nationale speurneus Jaap Jongbloed eens stevig aan zijn staart te trekken. Ik denk dat hij haar wel weet op te sporen.
    Want eigenlijk missen we Betty allemaal toch wel een beetje?

  7. Heinze Bakker
    16 november, 2007

    | 11:39 am

    Geachte Heer Meuleman,

    Laat er geen twijfel over bestaan dat ik altijd privé en zakelijke gevoelens goed heb kunnen scheiden. Dat is samen met mijn fenomenale parate sportfeiten kennis ook de reden dat ik een legendarische sportverslaggever ben geworden.

    Toegegeven dat ik niet van steen ben en ook mijn limiet in zelfbeheersing ken. Telkens als “billen Betty” in haar strakke tenniskledij op de baan verscheen ging mijn hart sneller kloppen. En steeg mijn testosteronspiegel naar grote hoogte. De aandachtige luisteraar heeft mijn stem menigmaal van verrukking horen overslaan.

    Ik had niet voor mezelf kunnen instaan als ik met deze Goddelijke sportvrouw in een klein zweterig verslaggevers hokje zou zijn gepropt.

    Natuurlijk mis ik Betty en de herinnering aan haar is al voldoende om mijn mannenlichaam de stuurloze pubertijd te laten herleven. Maar omdat mijn hormoonhuishouding veel jeugdiger is dan mijn bloedcirculatie is het voor mijn gezondheid beter dat Betty een verrukkelijke herinnering blijft.

    Heinze Bakker

Geef een reactie

Je moet aangemeld zijn om een reactie te kunnen geven.

AWSOM Powered