Sjoerd Meuleman

Mijn wielerhart doet pijn. Want Erik Breukink gaat het loodje leggen. Zijn val lijkt onafwendbaar.
Soms heb je zo je favorieten. Waarom de ene wel en die ander niet? Maar voor die ene ga je de beeldbuis door, en voor de ander niet. Breukink raakte mij.
De eerlijke blik in zijn ogen. Immer bedachtzaam met woorden. Wars van dikdoenerij. Altijd bereid tot commentaar, al kwam hij halfdood de finish over. Een rijkeluiszoon die pijn kon lijden.
En dan zijn stijl. Een met zijn fiets. Alsof mens en middel uit één stuk gemaakt. Een mooiere flyer bestond er niet.
Het ziet eruit dat Breukink niet meer is. Spijtig.