Blockie
Eindelijk weer een stukkie. Het werd tijd ook. Want voor je het weet, loopt je hele zorgvuldig opgebouwde lezersbestand over naar een ander. Zie ze dan maar weer eens terug te verdienen. Trouw is tegenwoordig een schaars goed.
Maar het is waar dat er de laatste tijd maar weinig uit mijn vingers kwam. Feestdagen, sollicitatieperikelen en ’een verminderde inspiratie’, zaten in de weg. En wat eens te meer bleek: de berg werd steeds hoger. Uitstel is killing.
Gebeurde er dan zo weinig, tussen nu en negentien december van het vorig jaar? Zeker niet. Er gebeurde eigenlijk best veel. Een goede vriend bijvoorbeeld werd vijftig jaar. Had ik iets over kunnen melden. Een leuk gedicht over gemiste kansen of zo. Ik deed het niet.
Gelukkig deed een andere vriend wel zijn best, en schreef vijftig keer vijftig op. Waarop weer een andere kennis (let op nuanceverschil) ging tellen of dat wel klopte. Dat die kennis zo kinderachtig deed, klopte in elk geval wel. Er zit nog een hoop oud zeer tussen die twee.
Met oudjaar wilde ik weer een keer vuurwerk kopen. Voor het eerst sinds 1980 zou ik zelf afsteken, en niet gratis bij de buren blijven koekeloeren. Ik moet toegeven dat de mening van mijn dochter de doorslag gaf. Zij is nu bijna zes en had te kennen gegeven dat ze eraan toe was. Ik kon haar geen ongelijk geven. Met sommige dingen kun je beter niet te lang wachten.
Daarom schoot ik op die laatste dag van het jaar wat knallende hangjeugd aan voor een betrouwbaar adres. Gelukkig nog niet te laat. Ergens diep weggestopt in Noord, bij bandenplakker Kees Beukema, moest nog vet veel liggen. Ik bedankte de jongelui hartelijk voor hun nuttig advies. Soms zijn het fijne jongens.
Jammer genoeg bleek ik toen, in die omgebouwde fietsenwinkel, niet de enige. De zaak puilde uit haar voegen. Ik had getwijfeld. Moest ik me hierbij aansluiten? Weer was het mijn dochter geweest die mij over de streep had getrokken. Zij vond dat wie A zegt ook B moest zeggen. Zodoende bleven wij keurig op ons beurt wachten en keerden anderhalf uur later weer huiswaarts, een fijn allround pakketje rijker.
Dat afsteken werd vervolgens een giller. En dan bedoel ik niet een keukenmeid, al zaten die wel in het pakket. Het punt was dat ik weer niet de enige was. Mijn straat zag werkelijk blauw. Als er vijf meter zicht was, was het veel.
En toen kwam ik met mijn kinderpakket. Terwijl links en rechts granaten hun verwoestende klappen uitdeelden, moest ik het doen met minipijltjes. Een voorbijganger, die iets van ‘spannend hier’ mompelde, vormde de druppel. Ik zwoer nooit meer aan vuurwerk te doen. Wat er nu nog over is van mijn pakket, staat op marktplaats.
En dan waren er nog die sollicitatieperikelen. Maar daarover misschien later meer.
In elk geval ben ik blij met mijn eerste stukje van dit jaar. Hopelijk ben ik mijn eerste blockie nu definitief te boven.
Beste Heer Meuleman,
Alsnog het allerbeste voor het restant van 2008. Geen zorg ik zal ook dit jaar uw site blijven bezoeken en ben blij dat u weer van start bent gegaan. Indien nodig zal ik incidenteel reageren, maar op een frisse manier, in 2008 is geen plaats voor oud zeer. Een nieuwe start een nieuw geluid. Dat van dat vuurwerk valt me eerlijk gezegd wel weer tegen van u. U had ook kunnen volstaan met het voorlezen van het geweldige gedicht vuurwerk van J. van Doorn;
Pang
Flitsende boem knal
Ffffffffsssttt
Etc
Dag heer Bakker,
Ik proef een hoop positieve bedoelingen voor dit nieuwe jaar. Goed zo heer Bakker, fijn dat er nog mensen zijn die er wat van willen maken. Daar zou die kennis bijvoorbeeld een voorbeeld aan kunnen nemen want weet u: die dichter, die zo zijn stinkende best had gedaan op dat knappe stukje poezie, doet al decennia lang zijn best dat brokje oud zeer uit de weg te ruimen. Nog steeds tevergeefs. En dat doet hem veel verdriet, heb ik me laten vertellen.
Overigens, ook u nog een fijne voortzetting toegewenst.
Ik wens jullie beide een voorspoedig jaar toe. Al is het slecht begonnen voor heel Noord Holland. Noord Holland is in diepe rauw. Want Ton Ojers stopt per direct bij RTV NH.
Hoe halen ze het podomme in hun botte hersens? Dat moet van hogerhand bekonkeld zijn want naar ik vernam waren die twee onafscheidelijk. Alleen die verslaggever mocht aan Ton’s matje komen.
Opeens schiet me een alternatief te binnen. Die kok die daar rondloopt kan zich toch wel laten omscholen?
Over verdriet gesproken dit is pas een echte knalharde klap die lang in het systeem zal blijven hangen. Krijgt Ton zijn eigen praatprogramma op Nederland drie, “Rondom Ton”, of een roddelrubriek op SBS 6, “Ton’s laatste nieuwtjes”?. Dat van die kok is zeker geen onaardige suggestie, en anders kan ik met mijn niet geringe kwaliteiten en kennis wellicht van nut zijn.
At you’r service,
Heinze B