Sjoerd Meuleman

We waren er wel aan toe, zoals dat in de volksmond heet. Wij waren toe aan vakantie, en kozen daar de meivakantie voor uit. Voorafgaand naaiden we de schooldirecteur een oor aan, door dochter Lieve één dag eerder van school te trekken. Juf Ali heeft met huid en haar gezworen te zullen zwijgen.
De keus is gevallen op Portugal - twee weekjes Algarve om precies te zijn -, ergens halverwege de hoofdstad Faro en de Spaanse grens. Het oord heet Cabenas, en ligt een kilometer of zes voorbij Tavira, ook wel bestempeld als `het Venetie van de Algarve`. Behoorlijk overdreven allemaal. Schuurt zelfs tegen reisgidsenkul aan. Er stroomt welgeteld één rivier doorheen, en ik heb er nog geen gondel in kunnen ontdekken. Grote kans trouwens dat ie zou vastlopen.
We zitten hier in het Golden Ria Club complex. Een naam die wat mij betreft eerder associeert met een bordeel, dan met een deugdelijk appartementencomplex. Golden Ria Club blijkt geen van beide. Hoeren zijn vooralsnog niet te vinden (wel veel bejaarden), deugdelijk is ons hok al evenmin.
In onze stulp, gelegen op de eerste verdieping van een typische jaren zeventig blokkendoos, doet eigenlijk niks zoals het hoort. Van de koelkast tot aan de tweepits kookplaat … alles is even droevig. Van de buren hoeven we ook al niets te verwachten: twee reli-zaadjes die om het minste of geringste wegduiken, wanneer mijn hoofd per ongeluk iets te ver boven het privacyscherm uitsteekt.
Gelukkig is het weer lekker, en regent het in Nederland. Tenminste, naar ik stiekem hopen mag. Niets is eigenlijk naarder dan zelf de moeite te nemen de zon op te zoeken, om vervolgens uit de krant te moeten vernemen, hoe heerlijk het voorjaar thuis is.
Voor de zekerheid checkte ik gisteren nog even de Telegraaf. Ik zag plaatjes van wolkjes, met hier en daar wat vallende spatjes regen. Gerustgesteld bestelde ik er nog één.