Sjoerd Meuleman

Sjoerd Meuleman >> Weblog >> artikel: 'Schuldig'

Schuldig

Centro antigua de Tavira. Drie aaneengesloten terrasjes verstoppen het smalle steegje als een horde junks de Stormsteeg. Passanten moeten zich slalommend om de kriskras gerangschikte stoelen en tafels heen wurmen. In de rij is het laatste restaurant onze favoriet. Brisa do Rio. Een wereldtent.
Omdat het vanavond fris is, zitten we binnen. Anderen met meer vlees op de botten, trotseren de kilte, en zitten buiten. Brisa do Rio puilt uit haar voegen. De twee vaste obers werken zich in het zweet, om alle gasten zo goed mogelijk te bedienen.
Vanaf mijn stoel heb ik een goed beeld op wat er in de steeg gebeurt. Velen staan te wachten, of het nu een tafel binnen wordt of buiten, lijkt ze niet meer uit te maken. Het heeft er alle schijn van dat het nog wel even duren kan. Niemand maakt aanstalten om ook maar een hap sneller te eten.
Na het voorgerecht klinken buiten aanzwellende klanken. Voor de derde achtereenvolgende avond vertolken twee saxofoons en een Spaanse gitaar Sinatra’s ‘My way’. Het laatste couplet speelt zich binnen af. Ze blazen en tokkelen alsof ze het kunnen dromen. Na afloop gaat er een centenbak rond.
Ik besluit me bij hen te voegen, en mee naar buiten te gaan. Het is dan tien uur, het aantal smachtenden is nog altijd onverminderd groot. Tegen de linkerzijde van de afgebladderde gevel hangt een Portugees stel, samen met hun dochter van een jaar of vijf. De vrouw is zwanger, haar man heeft fadoachtige wenkbrauwen. Hun gezichten staan droevig. Aan alles blijkt dat het gezin honger heeft.
Even later ontstaat er een woordenwisseling. Hoewel ik er geen woord van versta, kan ik de strekking raden. Het stel besluit eieren voor haar geld te kiezen, en druipt af. Dochter begint te huilen. Waarschijnlijk wachten thuis restjes van de vorige avond.
Vanaf mijn stekkie zie ik dat onze schelpen inmiddels worden opgediend. Ik glip naar binnen, en voeg me bij vrouw en kind. Er knaagt een vaag schuldgevoel.

1 reactie tot nu

  1. Heinze Bakker
    6 mei, 2008

    | 9:26 am

    Het aangrijpende verhaal in de C.Dickens sfeer maakt dat de bruine boterham met pindakaas die ik al lezende aan het opknagen ben minder smaakt dan anders.

Geef een reactie

Je moet aangemeld zijn om een reactie te kunnen geven.

AWSOM Powered