Zwaan
Onverwachts zie ik hem aankomen. Gracieus, als de Holland Acht op koers naar Olympisch goud, schrijdt het beest door de sloot, tot hij vlak voor mijn zelfgetimmerde hek zijn grote zwemvliezen schrapzet om langzaam af te remmen. Zijn sneeuwwitte hals is juist lang genoeg, zijn kop steekt nog net boven de bovenste plank uit. Onbetrouwbare oogjes zwart als koolstof loeren brutaal de tuin in, tot de blik op mij blijft hangen. Een blik die boekdelen spreekt: ik ben weer terug – het is maar dat je het weet.
Ik heb dan net mijn boot teruggeduwd tot onder het afdak. Het ding zag er niet uit, zat vol met spinrag en door de droogte van de afgelopen weken verworden tot een grauw en stoffig gevaarte. Tot mijn genoegen deed de sopbeurt wonderen, de botenlak begon weer te stralen alsof ik het goedje er zojuist had opgesmeerd. Tevreden over gedane arbeid dacht ik achterover te kunnen leunen, een welverdiend biertje binnen handbereik, mijmerend over een heerlijk aankomend hengelseizoen. De abrupte aanwezigheid van dit loeder verstoort ruw mijn dromen.
Ik voel een koude rilling vanaf de nekspieren tot diep in de bilnaad. Want grof gezegd schijt ik in mijn broek voor het beest. Elk jaar komt hij met zijn wijfie langs om ergens in de buurt kleintjes te maken, waarbij zij haar rust pakt, en hij de boel van s’ochtends vroeg tot s’avonds laat in de gaten houdt. Vrouwlief laat zich zelden zien, hij is de baas, niemand die daar aan twijfelen mag. Spaarzame vrienden en kennissen vinden het prachtig allemaal, die natuur, zomaar in de achtertuin. Ze snappen er niks van.
Zij beseffen niet dat het beest de voorgaande jaren al ettelijke hengelpartijtjes verstoorde. Niet dat zijn aanwezigheid leidde tot afstel - zo bang ben ik nou ook weer niet -, maar op zijn minst kostte het elke keer weer de nodige strategische hoofdbrekens voor ik me helemaal veilig waande. Ik probeerde veel, van spastische schijnbewegingen tot aan geveinsd stoïcisme toe. Niets hielp, waar het steeds op uitdraaide was geduld. Een psychologisch steekspel van wie de langste adem heeft.
Enkele keren ondervond ik dat zelfs een op volle toerende draaiende vier PK Yamaha hem volkomen koud laat. Dat ik dacht: ,,Hè, hè, eindelijk ben ik dat beest kwijt.” Tot ik me omdraaide voor een lange neus en bleek dat het monster op nog geen meter afstand achter mij aan gierde. Pas toen hij de afstand tussen nest en bedreiger groot genoeg vond, haakte hij af. Met een nog bonkend hart vervolgde ik de weg naar mijn favoriete stek voor een dan al gemankeerde visdag. Ik moest immers ook nog terug.
Het sujet hangt nog steeds voor mijn hek. Ook nu weer lijkt hij niet van plan weg te gaan, alsof hij genoegen schept in deze situatie, alsof hij mijn malende brein doorziet. Opeens krijg ik een briljante ingeving. Een oplossing zo verbazingwekkend simpel, dat succes verzekerd lijkt. Ik besluit hem vanaf morgen te gaan voeren. Hij gaat alle korstjes krijgen die nu nog naar de eenden gaan. Hij moet mijn vriend worden.
Spannend verhaal, het wachten is op de speelfim, Wings, “de zomer van de witte zwaan”
Met sommige zaken lijk ik meer dan eens afkomstig van een andere planeet. Hoewel Wings mij- ergens ver weggestopt in een onbeduidend hersendeel-, wel degelijk wat zegt, komt het op dit moment niet bovendrijven.
Ik denk niet dat het aan u ligt. U bent juist bijzonder gevat en scherpzinnig. Vermoedelijk ligt aan de flauwte van de grap die over de dodelijke linkse en rechtse vleugel van de zwaan gaat. Willen ze overigens een beetje bijten daar bij u in de wateren?
Dat ligt eraan. Wanneer mijn blikkie maaien de woeste achtervolging heeft overleefd en niet bijvoorbeeld is overboord geslagen, wil het nog wel eens lukken. Anders ben ik veroordeeld tot beazing met een broodje pindakaas en uit ervaring weet ik inmiddels dat dat behalve honger lijden, verdomt weinig geschubte vrienden oplevert.
Neemt u ook een koelboxje mede in het bootje? Dan kunt u zich moed indrinken voor de hachelijke terugtocht.
Sterker nog, ik heb mijn handige buurman vorig jaar een complete koelkast laten inbouwen, tot en met een ijsblokjesmachine aan toe. Zo heb ik immer mijn kopstootjes op de juiste temperatuur paraat, en kan vrouwelijk gezelschap (welk dan ook) onderwijl genieten van een heerlijk Coeberghje IJs.
Nadeel is wel dat mijn bootje hem maar net houdt. De waterlijn is sindsdien tot een angstwekkend niveau gestegen.
Wellicht is een geschutskoepel met bijbehorend machinegeweer nog een nuttige toevoeging waardoor het visgenot nog optimaler wordt. Daar heeft die geniepige vermoedelijk Duitse zwaan vast niet van terug!
Goed idee heer Bakker, dan kan ik eindelijk een keer mijn volautomatische hengelparaplu van Italiaanse makelij-met de toch niet geringe diameter van wel tweemetervijfenzeventig-op Marktplaats zetten. Sinds het inklapmechanisme het tijdens de laatste achtervolging heeft begeven, staat dat ding namelijk zo in de weg, dat hij mijn hele schuur in beslag neemt.
Zou ook geweldig uitkomen voor mijn eierbriketten, die ik dan weer kan droogzetten, en het zwarte goud niet elke keer hoef droog te fohnen voor de organisatie van mijn jaarlijkse buurtbarbecue.
Over zwart goud gesproken. Hoe staat u eigenlijk tegenover het bedankje van de heer Seedorf?
Lijkt me niet echt een enorm gemis. Clarence huizenhoogoverpunt bij het Nederlands elftal was de gemiste strafschop tegen de Turken. Nu nog een bedankje van ons nationale blinde paard van Nistelrooij en het feest kan beginnen.